Rozdział 3

Szczęście i nieszczęście

Obudziłam się jakieś pięć minut przed zadzwonieniem budzika i poszłam do łazienki wziąć przyjemny, zimny prysznic. Gdy skończyłam, wyszłam z kabiny założyłam ręcznik i zaczęłam robić makijaż. Pociągnęłam cienką linię na powiece eyelinerem, rzęsy pomalowałam tuszem, a na usta nałożyłam delikatny różowy błyszczyk. Już chciałam się ubrać, rozejrzałam się po pomieszczeniu.

- O nie, zapomniałam wziąć ubrań. - powiedziałam do siebie.

Po chwili uchyliłam drzwi od łazienki, nikogo nie było, w samym ręczniku czmychnęłam do swojego pokoju, zamknęłam za sobą drzwi i zaczęłam szperać w szafie. Wyciągnęłam luźną, czarną bluzkę z jednym, krótkim rękawem, czarne krótkie spodenki i torebkę o tym samym kolorze. Ubrałam się spokojnie, już wysuszone włosy związałam w kucyk, po chwili wyszłam na taras i zauważyłam że jest bardzo ciepło i słonecznie, słońce aż paliło w oczy, więc założyłam jeszcze czarne okulary przeciwsłoneczne. Wróciłam do pokoju i nagle ktoś zapukał do drzwi.

- Proszę. - powiedziałam pospiesznie.

- Cześć, Clary. - odpowiedział chrypliwym głosem Lysander - Zgubiłem gdzieś mój notatnik, może go widziałaś wczoraj?

- Niestety nie. - rzekłam, a po chwili zastanowienia powiedziałam - Może jest w salonie albo w kuchni?

- Może. Poszukasz ze mną? - zapytał.

- Jasne. Czemu nie.

Zeszliśmy po schodach, zaczęliśmy poszukiwania i po chwili zguba się znalazła. Okazało się że notatnik Lysandra był na kanapie. Nagle po schodach zszedł zaspany Alexy.

- Hej, dopiero 6.42. Co wy tak wcześnie się po domu pałętacie?

- Co? Dopiero 6.42? – zapytałam po czym spojrzałam na ekran telefonu.

- No… - ziewnął niebiesko włosy .

- Oj, to… , to rób śniadanie Alexy. – powiedziałam.

- Czemu? – zapytał lekko oburzony.

- Ostatni wstałeś. – powiedział Lysander.

- Okej, ale nie obiecuję że będzie smaczne.

Po zjedzeniu „dobrego” jak na Alexyego śniadania, trochę pogadaliśmy, pobiliśmy poduszkami i tak minęło trochę czasu. W końcu poszliśmy do szkoły. Gdy dotarliśmy do budynku, było jeszcze pół godziny do rozpoczęcia lekcji, postanowiliśmy iść do piwnicy. Z resztą, Lyss i tak obiecał że kiedyś pokaże jak śpiewa.

- To tutaj. – powiedział mój biało włosy przyjaciel.

Weszliśmy, po prawej stronie pomieszczenia zauważyłam trzy gitary, białą, fioletową i czarną z motywem płomieni. Po lewej stronie spostrzegłam perkusję, dwa mikrofony i fortepian. Oczywiście nie mogłam się powstrzymać i podbiegłam do wszystkich instrumentów, najbardziej do gustu przypadłam mi czarna gitara elektryczna. Wzięłam ją w dłonie i zagrałam.

- Zostaw moją gitarę. – usłyszałam za plecami, odwróciłam się i zobaczyłam jedynie Kastiela.

Czyżby Lysander wyszedł? – zapytałam się w myślach.

- Okej. – odłożyłam ją na miejsce. - Gdzie jest Lyss?

- Nie wiem. Szuka czegoś. – odpowiedział i uśmiechnął się łobuzersko do mnie.

- Co się tak szczerzysz? – wszedł Lysander.

- Nie twoja sprawa! – powiedział czerwono włosy.

- Możesz odpowiadać spokojniej? – powiedziałam.

- Jasne. – rzekł ciszej.

Zaczęliśmy się wygłupiać, było jeszcze kilka sprzeczek pomiędzy chłopcami, trochę pośpiewaliśmy i pograliśmy na instrumentach, Lysander bajecznie śpiewa, a Kastiel gra na gitarze elektrycznej.

Zadzwonił dzwonek na lekcje.

- Odprowadzę cię, Clary. – powiedział ucieszony Lysander.

- Nie. Ja cię odprowadzę. – odpowiedział mu Kastiel.

- Ja, ją odprowadzę! – krzyknął biało włosy.

- Ja! – zawołał jeszcze głośnie czerwono włosy.

Nawet nie zauważyli, kiedy im zwiałam.

Po jak zwykle nudnej lekcji polskiego, udałam się do mojej szafki, otworzyłam ją i wyleciała z niej czerwona wymiętolona karteczka. Pisało na niej, „Nie daruję ci tego D”.

Chwilę się zastanowiłam. O nie! Tylko nie on! – pomyślałam.

Zamknęłam szafkę, a mym oczom ukazał się chłopak z włosami do ramion i to w odcieni blond. Ubrany był w luźną niebieską koszulkę i czarne szorty.

- Ty… - nagle przerwał mi pocałunkiem

Próbowałam się wyrwać, ale mnie przytrzymywał. W końcu się wyrwałam i strzeliłam mu w twarz, pozostawiając czerwony ślad. Obejrzałam się i zobaczyłam grupkę uczniów wokół nas.

- Idź stąd! – krzyknęłam i po chwili zauważyłam Lysandra idącego szybkim krokiem w stronę wyjścia. Nie wiem dlaczego, ale poczułam że go skrzywdziłam. Zaczęłam za nim biec, w końcu go dogoniłam i złapałam za rękę.

- Lysander poczekaj. Ja to… - przerwał mi jego smutny głos, odwrócił głowę do mnie i zobaczyłam smutek w jego oczach.

- Wytłumaczysz? Nie musisz. Po prostu myślałem, że… - przerwał, czekałam chwilę, ale nie odpowiedział.

- To nie tak! To mój były chłopak Dake, który nie daje mi spokoju, ja chcia… - i znów mi przerwano, przyłożył mi palec do ust, popatrzył mi w oczy i… pocałował mnie.

Mi się rozdział nawet podobał. Piszcie komentarze, krytykujcie. Błędy pewnie są jak zawsze, nie wiem. Pozdrawiam, niedługo ogłoszę konkurs.        J