Rozdział 2

 Pierwszy dzień w szkole

Obudziłam się przed zadzwonieniem budzika. Zeszłam szybko z łóżka i wybrałam ubrania. Białą, luźną sukienkę i białe buty na wysokim obcasie.

Podeszłam do okna i po chwili wyszłam na balkon, poczułam wiatr we włosach i… i trochę było mi zimno. Szybko weszłam do domu i poszłam do łazienki, była 6.20 więc mam dużo czasu.

Po jakimś czasie wyszłam z umytymi zębami i lekkim makijażem, bo nie chcę mieć tapety jak jakieś (łagodnie powiedziane) panny lekkich obyczajów. Uczesałam się tak jak wczoraj, czyli w wielką kokardę na głowie. Byłam już w sukience gdy do mojego pokoju zajrzał Lysander.

- Cześć Clary. – uśmiechnął się, a ja spaliłam niezłego buraka.

- Hej. No jak to tak, wchodzić do czyjegoś pokoju. – powiedziałam z uśmiechem – Mogłeś zapukać.

- Alexy powiedział że jesteś ubrana. – powiedział.

- Zdrajco! Nie zagląda się do czyjegoś pokoju! – krzyknęłam z udawaną złością – Alexy! – zawołałam.

- T-tak? Clary? – spojrzał na mnie – Co nie tak? Nie gonisz?

- A mam zacząć, zdrajco?! – krzyknęłam, a on natychmiastowo odskoczył.

- N-nie. Mamo!- zawołał i zaczął uciekać.

- Uciekaj tchórzu! – zawołałam, a Lyss zaczął się śmiać – Co cię tak śmieszy?

- No bo… , nic, kompletnie nic. – powiedział.

- Do której chodzisz klasy? – zapytałam.

- Do trzeciej, a ty? – odpowiedział, po czym zadał pytanie.

- Ja też, a Alexy i Armin?

- Do drugiej. – rzekł.

- Czyli mam przewagę?

- Na to wygląda. – sprowadził mnie na ziemię, a miałam takie fajne pomysły, bła, ha, ha, ha, ha.

Założyłam buty i biały żakiet.

- Mogę iść z tobą? – zapytał.

- Jasne, czemu nie.

Zeszliśmy na dół, patrzę na zegarek, 7.13. Pomyślałam że zdążę zjeść śniadanie więc podeszłam do szafek w kuchni i szperałam w poszukiwaniu płatek, nagle zauważyłam dłoń Lysandra, która wyciąga całą, wielką paczkę płatek śniadaniowych.

- Tego szukasz? – zapytał lekko uśmiechnięty.

- Tak. – powiedziałam, przejęłam od niego i położyłam na szafce, następnie podeszłam do lodówki i wyjęłam mleko.

- Mi też zrobisz śniadanko? – zapytał niebiesko włosy chłopak.

- Jasne, Alexy. – powiedziałam przygotowując drugą porcję płatek.

Dałam niebiesko włosemu miseczkę. Po kilku minutach, gdy ja zjadłam pół płatek, Alexy oddał pustą miskę.

- Dzięki. – powiedział.

- Ja już nie mogę. – powiedziałam i zaczęłam myć miseczki, po umyciu ich spojrzałam na zegarek, była 7.27 – Idziemy? – zapytałam.

- Tak, chodźmy. – wyszłam razem z Alexym i Lysandrem, przez chwilę gadaliśmy, a potem doszliśmy pod wielki biały budynek, który wydaje się spoko, weszliśmy tam i zachciało mi się rzygać tęczą, ale się powstrzymałam.

- Za dużo różu, umieram. – powiedziałam dla żartów.

- Ha, ha, ha. Jak pierwszy raz tu wszedłem to nie wytrzymałem i poszedłem do dyrektorki żeby zapytać czy mogę zmienić wystrój. – powiedział Alexy.

- I co udało ci się? – zapytałam.

- Niestety nie. – powiedział, a ja pomyślałam „To chyba nic dziwnego, bo on przecież by tak nie urządził”, po chwili podszedł do nas jakiś czerwono włosy chłopak i zaczął się we mnie wgapiać.

- Hej. Ty jesteś Clary, tak? – zapytał z zadziornym uśmiechem

- Tak, a ty jak się nazywasz? – zapytałam.

- Kastiel. – nagle podeszła do niego jakaś blondyna z taką tapetą, że prawie nie było widać jej oczu.

- Jak możesz spotykać się z nimi. – zapytała, na mnie żadnego wrażenia nie zrobiła.

- Normalnie! Odczep się! – krzyknął, a ona pobiegła do jakichś dziewczyn, jak odchodziły usłyszałam tylko „Charlotte, Li, idziemy”.

- Kto to jest? – zapytałam.

- To jest Amber, która ciągle przyczepia się do Kastiela. – odpowiedział mi Lysander.

- Acha, więc, współczuję. – powiedziałam do czerwono włosego.

- Dzięki. – rzekł.

- Przepraszam, ale muszę iść do dyrektora. – odpowiedziałam, usłyszałam tylko że Lysander mówi coś Kastielowi, czyżby o mnie?

- Do zobaczenia później. – powiedział Alexy.

Szłam korytarzem i nagle zauważyłam jakąś staruszkę.

- Czy ty jesteś Clary Grey? – zapytała.

- Tak. – pokiwałam twierdząco głową.

- A więc, twoje dokumenty znajdują się w pokoju gospodarzy, za rogiem. Nataniel to główny gospodarz, sprawdzi twoje dokumenty. – powiedziała i odeszła.

Ta siwo włosa kobieta wydawała się miła, czyli to była dyrektorka, ale jak dla mnie w jej ubraniu było za dużo różu. Rozmyślałam jeszcze przez chwilę i nagle wpadłam na kogoś i upadłam. Co ja mam z tym upadaniem, przed domem, w domu, w szkole. Co za życie. Po chwili zobaczyłam blondyna w białej koszuli, czarnym krawacie i czarnych dżinsach, który wyciąga dłoń żeby pomóc mi wstać. Przyjęłam jego pomoc i chwilę później już stałam na nogach.

- Ja bardzo przepraszam. – powiedziałam.

- Nic nie szkodzi. To ty jesteś Clary? – zapytał, skąd oni znają moje drugie imię.

- T-tak. – powiedziałam jąkając się, czemu się jąkam, Loren, ty debilko.

- Cześć, jestem Nataniel, szukałem cię.

- Ja ciebie też szukałam. – powiedziałam ciszej.

- Sprawdziłem twoje dokumenty, wszystko jest okej, brakuje tylko podpisu opiekuna i zdjęcia. – powiedział już trochę poważniejszym głosem.

- Zdjęcie, okej, ale wydaje mi się że był tam podpis. – odpowiedziałam z niedowierzeniem.

- Okej to ty idź na bazar po zdjęcie, a ja poszukam w innych papierach tego podpisu. Zapomniałem dodać, dzisiaj nie masz lekcji, zaczynasz naukę od jutra, o godzinie 11.00.

- Dobrze, dziękuję. – powiedziałam i skierowałam się do wyjścia ze szkoły.

Szłam kilka minut, aż zauważyłam na jednym z budynków, mały napis. „Fotograf”, podeszłam do drzwi budynku, nacisnęłam klamkę i weszłam do środka.

- Dzień dobry. – powiedziałam do starszego pana, stojącego przy aparacie.

- Dzień Dobry. Czego sobie życzysz? – zapytał uprzejmie.

- Zdjęcie do dokumentów szkolnych. – rzuciłam.

- Siadaj. – powiedział wskazując na krzesełko oddalone dwa metry od aparatu.

Usiadłam, a pan zrobił mi kilka zdjęć.

- Proszę, to twoje.

- Ile płacę? – zapytałam.

- 5 dolarów. – wyjęłam portfel i zapłaciłam, po czym wzięłam swoje zdjęcia, nawet ładnie wyszłam.

- Do widzenia. – powiedziałam.

Wyszłam ze sklepu i już szłam do szkoły, zatrzymałam się niedaleko niej, w parku. Chwilkę pomyślałam, a potem kiedy chciałam już z niego wyjść, skoczył na mnie pies… , owczarek francuski. Zaczął mnie lizać po twarzy, lekko go z siebie zepchnęłam i szybko wstałam. Zaczął koło mnie skakać i szczekać.

- Jesteś głodny? – powiedziałam, a on momentalnie zawył. – Masz. – położyłam obok niego swoją kanapkę, a on dwa, może trzy razy ją ugryzł i już jej nie było, zobaczyłam że ma obrożę, obróciłam znaczek na niej i zobaczyłam numer telefonu i nazwisko, „Kastiel Cerren, Demon” – Czyli twoim właścicielem jest Kastiel, pasujesz na jego psa, Demonie. – powiedziałam jego imię i po chwili zza muru tego parku wyleciał zdyszany nie kto inny jak Kastiel.

- Hej, to mój pies! – krzyknął.

- Wiem, zdążyłam przeczytać. – powiedziałam, a on złapał za smycz psa, a ja zaczęłam głaskać pupila (rzecz jasna Demona) – Ładnie to tak zwiewać z lekcji?

- Mam w nawyku. – powiedział z uśmiechem.

- To ty zwiewaj z lekcji, a ja idę odnieść zdjęcie. – już chciałam iść w stronę wyjścia, gdy nagle złapał mnie za nadgarstek i przyciągnął do siebie, nasze usta dzieliły milimetry i nagle, gdy chciał się jeszcze bardziej zbliżyć, odepchnęłam go.

- Co ci strzeliło do głowy?! – zapytałam.

- Chciałem coś sprawdzić. – powiedział z zadziornym uśmieszkiem.

- Co?! – krzyknęłam i strzeliłam mu w policzek dłonią, pozostawiając czerwony ślad, momentalnie złapał się za obolałe miejsce.

- Chciałem sprawdzić czy jesteś jedną z tych plastikowych laleczek ze szkoły. – powiedział.

- I co ci wyszło?! – krzyknęłam.

- Jednak się pomyliłem, zwracam honor. – powiedział i chciał iść.

- Przepraszam, poniosło mnie. – powiedziałam, a on się wyszczerzył.

- Ja też prz… , źle pomyślałem. Cześć. – powiedział i obydwoje poszliśmy w inną stronę.

Podeszłam do drzwi pokoju gospodarzy i nacisnęłam klamkę, po czym weszłam. Nataniel, natychmiast się odwrócił w moją stronę.

- Znalazłem podpis. – powiedział.

- A ja mam zdjęcie. – uśmiechnęłam się.

- Dziękuję, natychmiast włożę do twojej teczki.

- Czemu mówisz tak oficjalnie? Mów mi na ty, jestem Clary.

- D-Dobra Clary. – powiedział.

- I tak jest lepiej, nieprawdaż? – zapytałam.

- No właściwie, tak. – odpowiedział odrobinę zarumieniony.

- Dobra to ja zmykam, cześć.

- Do zobaczenia. – powiedział.

Szybko wybiegłam ze szkoły i na parkingu zauważyłam Kastiela i Lysandra, który chyba był uśmiechnięty. Byłam już na końcu parkingu, kiedy Lysander podszedł do mnie.

- Hej Clar.

- Hej Lyss.

- Mogę cię odprowadzić do domu? – zapytał.

- Jeśli masz po drodze, to okej. – powiedziałam.

- Mieszkam po drugiej stronie ulicy. – rzekł i oboje się uśmiechnęliśmy.

Szliśmy kilka minut w milczeniu, kompletna cisza. Nagle zauważyłam że jesteśmy niedaleko mojego domu. Byliśmy już pod drzwiami.

- To ja już chyba pójdę. – powiedział.

- To nie zostaniesz na kawę? – zapytałam.

- A mogę?

- Jasne, wchodź. – powiedziałam z entuzjazmem.

Lysander usiadł na kanapie, a ja zaczęłam gotować kawę. Po skończeniu jej przygotowywać, podałam ją przyjacielowi i wraz z nim usiadłam na kanapie. Pogadaliśmy, pośpiewaliśmy, a raczej powydzieraliśmy się i właśnie tak minął nam czas.

- Ja już będę się zbierać. – powiedział i zakładał już płaszcz.

- Dzięki że przyszedłeś. – odpowiedziałam, a on pocałował mnie w policzek i wyszedł.

Zamknęłam drzwi i oparłam się na nich, po czym zjechałam na podłogę. Po kilku minutach takiego siedzenia, posprzątałam kubki po kawie i poszłam na górę. Wzięłam odprężający, zimny prysznic i ubrałam w pidżamę. Potem wysuszyłam włosy i położyłam spać.

Za wszelkie błędy przepraszam, nie miałam czasu sprawdzić. Kolejny post już niedługo. Jeśli blog wam się podoba to plećcie go innym. Smacznego jajka.